Rozdział I

  Mimo, że słońce wyszło już pół godziny temu, jego promienie obudziły mnie dopiero teraz. Niczym kociak przeciągnęłam się na łóżku, po czym wyszłam z łóżka i usiadłam na parapecie okna, przyglądając się z uwagą widokowi. Dziś mogłabym tak siedzieć i siedzieć, ponieważ jest sobota. Nie spóźnię się do szkoły, ani nic... A Miami jest naprawdę pięknym i urokliwym miastem. Zwłaszcza rano, kiedy wschodzi słońce, i wieczorem, kiedy zachodzi. Dzisiejszy wschód niestety przegapiłam. A szkoda, bo właśnie ten mógł być najpiękniejszy, najcudowniejszy i najbardziej poruszający. Przeklnęłam pod nosem, jak mogę być takim śpiochem? 

  Niechętnie zeszłam z parapetu, trzeba się w końcu ogarnąć! Zeszłam na dół i westchnęłam. W kuchni było pusto. Tak bardzo, bardzo chciałabym zobaczyć tu moją mamę, która robi kanapki, i tatę, który czyta gazetę. Niestety, to niemożliwe. Powróciłam myślami do tych wspomnień, bolesnych wspomnień, które śniły mi się w nocy, które dopadały mnie w czasie największego doła. Byłam wtedy małą dziewczynką, miałam zaledwie 6 lat. Jechałam z rodzicami samochodem. W pewnej chwili usłyszałam straszny huk. A potem nic, tylko ciemność. Obudziłam się w białym pokoju, wypełnionym jakimiś rysunkami i naklejkami. Nie wiedziałam, co się dzieje. Dlaczego nie mogłam zobaczyć mamy ani taty? Nie rozumiałam. Ale dziś już wiem, że zginęli, a ja cudem przeżyłam. Nikt nie chciał sie mną zająć, trafiłam do Domu Dziecka. Nikt nie chciał mnie zaadoptować, nie wiem, czemu. Jestem głupia? Zamknięta w sobie, cicha? A może to wszystko przez to, że z winy wypadku moja prawa ręka nigdy nie będzie już w pełni sprawna.

  Po moich policzkach spłynęło kilka gorących łez. Tak bardzo za nimi tęsknię! Dziś mam już 18 lat i musiałam się wyprowadzić z Domu Dziecka. Dostałam pieniądze od Austina i Loretty, udało mi się wynająć jakąś kawalerkę. Niedługo jednak pieniądze się skończą i znowu zostanę bez dachu nad głową. 

  Po chwili otrząsnęłam się z tych nieprzyjemnych myśli. Miałam iść się ogarnąć, a rozpaczam i powracam do złych wspomnień. Ehh... No, ale taka już jestem. Poszłam do łazienki i wykonałam serię łazienkowych zabiegów: mycie zębów, rąk i buzi, i, rzecz jasna, czesanie włosów. Szczerze mówiąc, to nigdy nie lubiłam swoich włosów. Właściwie, to nigdy nic w sobie nie lubiłam. Włosów, oczu, twarzy, nosa. Zawsze uważałam się za głupią i brzydką. Nie miałam przyjaciół. Dopiero w Domu Dziecka spotkałam Austina i Lorettę, którzy są w moim wieku. Właściwie oni to jedyne, co mi dobrego przyniósł ten sierociniec. Pokochaliśmy się jak rodzeństwo, jak rodzina. Byliśmy i jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. Pewnie kiedyś też mnie zostawią, ehh.

  Cały czas gadam i paplam o sobie, a nie przedstawiam się wcale. Alyson Dawson, zwana Ally, lat 18. Ale o wieku chyba już chyba mówiłam.

  Wracając do dzisiejszego dnia. Kiedy wyszłam z pokoju czystości, wróciłam do siebie i ubrałam się. Jest końcówka maja, zatem na dworze jest bardzo ciepło. Ubrałam się w zieloną koszulkę na ramiączkach, całkiem krótkie, białe spodenki i kolorowe klapki. Po nałożeniu na siebie ciuszków wróciłam do kuchni i zrobiłam sobie śniadanie. Postanowiłam zjeść kanapki z szynką i żółtym serem. Jak postanowiłam, tak też zrobiłam. Po wykonaniu kanapek nalałam do szklanki sok pomarańczowy. Byłam bardzo głodna, więc szybko skonsumowałam posiłek. Naczynia umyłam i położyłam na suszarkę. 

  Spojrzałam na zegarek. Wskazywał 9.45. No cóż, trochę mi zeszło na spaniu i przygotowywaniu się. Ale teraz już wszystko gotowe i trochę się nudziłam. Postanowiłam włączyć telewizor. Akurat leciała Ukryta Prawda. Zaczęłam oglądać z zainteresowaniem.

  - Pie**ol się, gówniarzu!

  - Sama się pie**ol, idiotko!

  Po chwili wyświetla się napis: Catie Mrownes (39 l.)

  - Ten sku*wysyn doprowadzi mnie do zawału! Jest tempym idiotą i zasranym gnojem! Wstyd mi za niego! Jakim cudem to mój syn?! Jakim cudem mógł się tak zeszmacić, chodząc z Amy Down?! Przecież ona ma na nazwisko ,,Down"! 

  Znowu napis: David Mrownes (16 l.)

  - Pie*dolona matka! Kocham Amy, a ona mnie i nic nas nie rozdzieli! Pie*dolę jej nazwisko, to nie jej wina, do cholery!

  Wyłączyłam telewizor. Ten odcinek jest conajmniej nienormalny, a matka conajmniej dwukrotnie puknięta w łeb patelnią. Boże, nie mogę tego dalej oglądać, bo wpadnę w furię.

  Więc co tu robić? Słońce zaczęło świecić coraz mocniej, dlatego postanowiłam wyjść na spacer. Założyłam słomkowy kapelusz i wyszłam. Tylko gdzie iść? Zdecydowałam, że do parku. Wtedy pacnęłam się w czoło: nie wzięłam torebki! Wróciłam się do kawalerki, wzięłam torebeczkę, zapakowałam do niej chusteczki, telefon i Knoppersa, po czym wyruszyłam do tego nędznego parku.

  Dzień był śliczny i słoneczny. Uwielbiam taką pogodę! Wędrówka do parku była dla mnie przyjemnością. Z zadowoleniem usiadłam na ławce i zaczęłam przyglądać się dzieciom bawiącym się na placu zabaw. Nagle usłyszałam znajomy głos:

  - Kogo ja tu widzę? Czyżby Alyson Dawson?

  Wtedy już wiedziałam, że mam zepsuty cały dzień...

***

Witajcie! Jestem Asia i jak widzicie założyłam mojego pierwszego bloga. Mam nadzieję, że podoba Wam się pierwszy rozdział. Dosyć się napracowałam. 

Mam jeszcze pytanie: czy nie znacie szablonarnii, które wykonują szablony z Austin&Ally? Bo ile razy szukam z przyjaciółką, tyle razy nie znajdę :(

Nowy rozdział pojawi się jutro lub w tym tygodniu :) 

Czytasz=komentujesz=motywujesz

Asia